01. Turkische airlines.

De woensdag 25 Februari 2009 begon zoals elke andere werkdag met het openen van het pand . Ik werk op de woensdag altijd alleen omdat de dames dan vrij zijn. Ik zou ‘s middags naar klanten gaan en had nog het nodige administratieve werk weg te werken. Ons kantoor ligt onder de polderbaan van Schiphol en wij horen dan ook de vliegtuigen op zo'n 150 meter boven ons vliegen. Behalve dat ene vliegtuig, vlucht TK 1951 van Turkish Airlines. Ik zat achter mijn bureau en hoorde de vliegtuigen over vliegen met tussenpozen van ca 3 min, maar toen was het even stil en daarna het motorgebulder van een vliegtuig dat volgas gaf. Na 4 sec was het geluid weg en hoorde ik een doffe klap. Ik wist gelijk:" dit is foute boel" en rende naar buiten. Dan lijkt het of je het niet goed ziet ,maar daar ligt dan toch echt een vliegtuig op nog geen 600 a 700 meter bij je vandaan. Je kan het niet geloven maar het is toch echt zo. Ik heb direct 112 gebeld en ben in de auto gesprongen en direct naar het vliegtuig gereden (2,5 min laag vliegen met de auto). Adrenaline giert door je lichaam niet wetend wat je aan zal treffen maar je gaat uit van het ergste. Ik zette mijn auto aan de kant en sprong over de sloot en rende door de zware klei naar het vliegtuig. Het was inmiddels zo'n 6 min na de crash en begon samen met nog iemand mensen weg te halen bij en uit het vliegtuig. Uit het staartstuk haalde ik nog iemand weg met 2 gebroken benen die we op een stuk vleugel weg droegen. Ahterin zat nog een echtpaar bekneld en ook onder het staart stuk lag nog iemand. We probeerden samen met een passagier hem los te krijgen, dat lukte niet. We besloten hem te laten liggen. Ik hoorde geschreeuw en liep naar een persoon die bij iemand staat die op de grond lag. Het was de Steward van het vliegtuig. Het zag er niet best uit. Ik zag zijn ogen grijs worden, zijn hartslag viel weg. Ik kon helaas niks meer voor hem doen en dekte hem netjes af en legde zijn identiteitspas op zijn borst. Vervolgens ging ik het vliegtuig weer in om samen met nog een omstander een man die bekneld zat los te halen en hem naar buiten te dragen, we hebben hem via de vleugel naar beneden laten zakken, vermoedelijk met rugletsel en gebroken benen. Dan volgt een aaneenschakeling van handelingen in en om het vliegtuig. Het ergste was het lange wachten op de hulpverlening. We zagen ze staan, maar ze kwamen niet het weiland in. Pas na 19 minuten kwam de eerste crashtender van de brandweer het veld in en kwam de hulpverlening langzaam op gang. Ik trok me terug uit het vliegtuig en ontfermde me over de zwaar gewonden buiten. Ik kwam bij een vrouw terecht die er ernstig aan toe was en probeerde haar te stabiliseren. Na ongeveer 20 minuten kwam er eindelijk ambulance personeel naar mij toe en konden we de vrouw verder vervoers klaar maken. Ook dit was lastig want het duurde even voor er brancards waren. Tevens hadden ze geen nekkraag bij zich. Ik heb toen van een deken en tape zelf een fixatie band gemaakt om haar hoofd vast te zetten. Vervolgens duurde het uiteindelijk nog een half uur voor dat ik met mijn slachtoffer van het veld af kon . De communicatie (P2000) was totaal weggevallen. Na herhaaldelijk aandringen van mijn kant heb ik samen met 5 mensen van de Marechaussee haar naar het tijdelijke hospitaal gebracht. Na daar een half uur te hebben gelegen ( ze was de eerste ) heb ik haar eindelijk in een ambulance kunnen krijgen en is ze naar het AMC gebracht. Voor mij zat het er op. Ik werd door een agent weggeleid naar de KLPD voor mijn gegevens. Doordat mijn auto in het gebied stond waar de noodverordening van kracht was kreeg ik een motor agent mee als vrijgeleide. Ik liep terug naar mijn auto en keek opzij. Daar lag ie. Op dat moment kwamen bij mij alle emoties er uit. De motor agent , een ouwe geitenbreier met een grote snor, zette zijn motor aan de kant en sloeg een arm om me heen en zei: Jonge" laat maar effe gaan. Want dit is iets dat heeft niemand nog meegemaakt hier". Samen bleven we even staan kijken en er viel stilte . Terug gekomen op het werk heb ik mijn vrouw gebeld ( zei was al op de hoogte omdat ik er vlak na de crash al had gebeld) en ben ik naar huis gegaan. ‘s Avonds werd ik al gebeld door slachtofferhulp. Ook de nazorg naar mij toe was en is nog steeds keurig . Het blijft nog steeds een film en wat ik hier schrijf is maar een klein deel van wat ik daar allemaal heb mee gemaakt maar dan zou het wel een heel lang verhaal worden .