02. Bootramp Joegoslavië / Italië
02. Bootramp Joegoslavië / Italië.
Deze ferry’s varen tussen Italië en het voormalige Joegoslavië ( Ystrie). We waren met een groep van 21 man en de reisleidster. Na een dag Venetië zouden we terug gaan naar Pula
Het weer was mooi en er stond een stevige bries. Het vertrek zou rond 19.30 zijn. Er was een bandje aan board op het 1e dek. En ook de zitjes en de bar waren hier. Op het 2e dek waren tafels en stoelen en het achterdek was open, wel overdekt met tafels en stoelen.
Halverwege de reis werd de zee steeds ruiger en met een vakantie vriend die ook veel zeilde stonden we te kijken naar de hoge golven. Al gauw hadden we door dat het weer steeds verder verslechterde en dat de golven hoger en groter werden. In de verte was de lucht git zwart en het was nog te vroeg voor het invallen van de avond. Binnen in was op het 2e dek dan ook bijna iedereen zee ziek en het stonk er ontzettend naar de kots. Het was zo erg dat je er bijna zelf ook misselijk van werd. Wij besloten om met een klein groep op het 1e dek te gaan zitten tussen de verblijven van het personeel in. De golven waren zo hoog dat je af en toe los van de vloer kwam ( een soort van vrije val). In middels begon het ook te regenen en door de hoge golf slag kwam er water naar binnen. De stalen deuren op het eerste dek waren nog steeds open. Ik en de andere jongen besloten om het personeel in te lichten en dat ze de deuren moesten sluiten. Na lang zoeken konden wij echter helemaal geen personeel vinden buiten het barpersoneel en de band om. Daar er nu ook slagregens kwamen en de golven zo hoog waren dat deze tot het 2e dek reikten besloten wij op eigen initiatief de deuren aan stuurboord en aan bakboord zijde te sluiten. Hierna zijn we naar het 2e dek gegaan aan stuurboard zijde. De golfen waren hoog en het schip maakte zeer grote klappen. De wind de regen en de golven beukte aan bakboard zijde tegen het schip. Op eens kwam het water dichterbij en kwam het water over het dek aan stuurboard zijde. Op dat moment merkte we dat het schip slagzij maakte. We rende naar het achterdek waar alles begon te schuiven. De stoelen, tafels en de mens vielen naar stuurboord. De regen en de hoge golven maakte dit tot een angstig schouwspel. Via de reling klommen wij met 2 meisjes van onze groep, die we uit de stuurboard reling haalde en dreigde in zee te verdwijnen, omhoog. Wij zijden dat de meisjes op de zijkant van de boot bij de railing te blijven zitten . Wij zijn toen over de bakboard zijde naar een reddingsvlot gekropen maar deze zat vast geroest de 2e ook en de 3e ook.
Ik kon op dat moment in het 2e dek kijken en daar lagen alle mensen, de band, de bar en kinderen allemaal aan stuurboard zijde onder tafels en stoelen tegen de ramen die daar onderwater lagen
Ik zag dat mensen hun kinderen achter lieten en zelf probeerde weg te komen. Er heerste totale paniek. De motoren waren uitgevallen en ook het licht aan board viel af en toe uit. Via de zijkant bereikte we de stuurhut maar daar was niemand. Weer terug naar die meiden en toch proberen een reddingsvlot los te krijgen. Opeens gingen de motoren weer draaien wij kropen via de zijkant weer naar de stuurhut wat werd bemoeilijkt door de extreem hoge golven en de slagregens. In de stuurhut stond een vrouw alleen en die riep iets in het Joegoslavische en gebaarde dat weg moesten gaan.
Op het achterdek heerste pankiek en gaos. Na een tijdje leek het of het schip weer rechter op kwam en dat het schip weer werd bestuurd. Het ging tergend langzaam en af en toe klonk er een hoorn signaal. Later begrepen we dat dit kwam om dat de complete navigatie en radar was uitgevallen. Maar een hele hoop mensen dachten dat het hoornsignaal het einde betekende. Op het achterdek stond een man met een reddingsband om en deze hield de paal vast met angstige ogen. Na ongeveer een half uur a 3 kwartier kwam er land in zicht. Wij besloten onze groep te verzamelen daar de reisleiding ook volledig van de kaart was. De 2 meiden waren behoorlijk onderkoelt en we wilde dekens hebben. Op een deur waar een rode kruis op stond vonden we 2 dekens en 3 zwemvesten. We hebben de dekens om die 2 meiden heen geslagen zodat ze warm bleven Er was nog steeds geen personeel. Na dat we hadden aangelegd heb ik met de douane overlegt of we direct van boord mochten in eerste instantie wilde hij de paspoorten maar toen ik hem naar binnen liet kijken begreep hij wel dat dat niet mogelijk was. Ook hier was het nog noodweer de kades stonden zo’n 40 cm onderwater. We werden met onze groep opgevangen in een hotel aan de haven die zijn deuren had open gesteld. Na wat formele afwikkelingen zijn we allen gezond en wel terug gegaan naar ons hotel. De schrik zat er goed in, i stelde voor om de volgende dag met diegene die dat wilde terug te gaan naar het schip en dan tevens onze spullen op te halen. De reisleidster vond dit een goed idee en zou met de achterblijvers een koffie praat sessie houden. De volgende dag bleek hoe groot de schade aan het schip was. We kregen te horen dat de kapitein was gearresteerd en dat er geen mensen vermist waren. Al met al een heftig boot reisje.
